این بار از گردش ها و گردشگاههای زنان صدسال پیش برایتان خواهم نوشت. به طور کلی در ان روزها، چه در تهران و چه در شهرستانها گردشگاههای زنان اماکن متبرکه مثل امامزاده ها و بعد گورستانها بود. (خوب دقت کنید اول امامزاده ها بعدش گورستان همین )

اگر گردش موقع عصر بود امکان داشت که زن جوان با مادر یا مادرشوهر بیرون برود(یعنی تنهایی اجازه نداشت بره. تازه بحثش دختر نیست ها دختر که هیچ. اینجا بحث روی زنای شوهر کرده اس) . و قاعده و رسم این طور بود که زن نجیب باید آفتاب را به خانه برگرداند یعنی تا افتاب غروب نکرده و هوا تاریک نشده زن باید خانه باشد.(دقیقا مثل الان که دخترا قبل از طلوع افتاب خونن ) اما اگر گردش از صبح تا عصر بود به طور حتم باید یکی دوتا مرد که محرم زن ها بودند همراه شان باشند و از انان سرپرستی کنند. گردشگاههای زنان تهران عبارت بود از بقعه بی بی زبیده نزدیک شهرری، سید ملک خاتون پشت دروازه خراسان، امامزاده گل زرد یا ال علی نزدیک دولاب، امامزاده معصوم و حضرت عبدالعظیم و این جور جاها که خارج تهران بود. (دقت کنیدها فقط همینجاها اسمی از سفره خونه و کافی شاپ اینا نیست )

گردشگاه دیگر خانم های قدیم تهران باغ شاه بود. ان روزها باغ شاه بیرون شهر بود. وسط باغ شاه مجسمه ناصرالدین شاه را روی استخر کارگذارده بودند.

یکی از تفریحات زنان تهران مسابقه خردوانی بود که هرسال بعد از 13 پشت دروازه باغ شاه انجام میگرفت. به این ترتیب که فراش های شاه میدان بزرگی را هموار میکردند و کاه میریختند و اب پاشی میکردند و چادر میزدند و شب را انجا می ماندند که مردها را متفرق کنند.

بعد از امدن ناصرالدین شاه مسابقه شروع میشد. خواجه ها الاغ ها را می اوردند و خانم و کنیزها با چادر و چاقچور روی الاغ ها می نشستند.  خواجه ها سیخونک به دست الاغ ها را رم میدادند. بیشتر خانم ها همان دفعه اول از الاغ ها زمین می افتادند و شاه قاه قاه میخندید. این خردوانی سالی یکبار بعد از عید نوروز انجام میگرفت و همیشه فردای آن روز عده ای از زنهای تماشاچی که بدون اجازه شوهرشان از خانه بیرون امده بودند طلاق به دست میشدند (به اونا میگفتن مرد ). یعنی شوهرها این خانم ها را بدون مهر از خانه اخراج میکردند و طلاقنامه شان را دنبالشان میفرستادن.

 و این بود مهمترین گردشگاهها برای پر کردن اوقات فراغت زنان صد سال پیش

بسته ی فرهنگی